Het is Lente maar de wind guurt om het huis, als je een 'oppetje' kan vinden mag je blij zijn. 'Oppetje' is Westfries voor een plekje in de zon en uit de wind. Toen ik hier net kwam wonen, vers uit Amsterdam, kon ik het Westfries, dat door de oudere dames werd gesproken in de supermarketen, niet verstaan. Je hoort het nu minder, of ik ben er aan gewend en begrijp het gewoon. Echt mooi is het niet, maar het heeft wel iets zangerigs dat mij aanspreekt.
Enkele jaren geleden heb ik een Westfriese tapas gegeven voor de jonge (nou ja, jong?!) agrarische vrouwen Vereniging, voorheen Plattelandsvrouwen. Niet in het Westfries, maar de hapjes waren aangepast aan de streek zoals een Opperdoesje met IJsselmeer paling die je nu haast niet meer kan krijgen. Toen ik hier kwam wonen was hier zelfs nog een kantklos school, die is verdwenen net zoals het postkantoortje en de bank. Kantklos cursussen worden nog wel gegeven en je kan ook bij de fanfare of de dansvereniging, dan moet je trouwens wel in klederdracht.
De vereniging is de manier om Westfries te leren en goed te integreren. Integreren is niet alleen een issue in de stad maar ook op het platteland word je meer gewaardeerd als je mengt onder de plaatselijke omgeving.
En ieder dorp heeft een eigen toneel vereniging. Daar leerde ik over het 'oppetje' en andere worden zoals 'prieken', dat is morsen. Een toneel voorstelling in de plaatselijk kroeg is het hoogtepunt van een dorps gebeuren, daarom heb ik mij ook eens aan een paar rolletjes gewaagd.
Heel veel lol was de beloning. De laatse paar jaar heb ik niet gespeeld, ik had het te druk met koken. Maar ik besef mij ineens dat de kinderen straks op de Middelbare School zitten en wie spreek ik dan nog in het dorp....al is het maar om mijn Westfries op te halen, ahum.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten