Ik moest en zou een keer speenvarken eten .
Pas jaren en jaren later leek het moment te zijn aangebroken. Een goede vriend en restaurateur had een heel voorgebraden speenvarken meegenomen naar het grote landhuis in de Ardennen waar wij ieder jaar met ongeveer acht gezinnen samenkomen.
Allereerst keken we gespannen toe toen het speenvarken uit de plastic vuilniszak werd gehaald. Deze zak leek veel op een bodybag die je wel eens op films ziet. Daar begon het al mee.
"Ieee", riepen alle kinderen, en "ooo, zielig".
"Ruikt ie niet wat" , vroeg ik. " Nou, ja een beetje" antwoordde onze vriend.
Het vuur werd desondanks aan gestoken en het speenvarken aan het spit geregen.
Allemaal van die rituelen die toch wel wat hebben met zo'n grote groep. En ik begon mij te verheugen op een sappig stukje speenvarken. "Ik eet het niet" gilde sommigen kinderen en moeders.
Het speenvarken draaide rustig rond, iedereen draaide om de beurt, maar al na een korte tijd, kwamen kwade dampen uit het beestje. Met andere woorden het begon flink te stinken.
Nadat onze vriend had verteld wat er inmiddels met het speenvarken was gebeurd; 'hij' had eerst bij hun in bad gelegen, misschien om te ontdooien, ik weet het werkelijk niet meer. Daarna in plastic waarschijnlijk te warm geworden in de auto tijdens de reis naar de Ardennen.
We besloten de rotisserie stop te zetten. Het speenvarken werd van het spit gehaald, maar wat nu te doen?
Het varkentje ging weer terug in de bodybag, inmiddels waren de volwassenen aardig aangeschoten van al die consternatie. Dus dat varkentje moest maar op een ander moment worden gewassen. Midden in de nacht zijn twee mannen als moordenaars het lijk gaan verstoppen, ergens in de donkere bossen van de Ardennen is een graf van een klein varkentje. In een kuil onder de bladeren vond het speenvarken uiteindelijk rust.
Nog steeds ben ik geen fulltime vegetariër maar jonge dieren vind ik moeilijk te verteren en eet ik liever niet. Ik heb zelfs een kinderboek geschreven over twee biggen en raak bijna altijd sentimenteel van een pratende big zoals Babe. Nooit meer speenvarkens voor mij dus, na deze toestand ben ik genezen.
Het kan zijn dat ik al eerder over het speenvarken heb geschreven, maar na de foto's van gisteren op twitter kwam alles weer boven.
Geen fascinatie meer, maar een klein trauma.
